Stanisław Srokowski powraca w swojej powieści do rodzinnych stron: Kresów sprzed wojny i z czasów wojny. Losy bohaterów wplótł w wydarzenia do dzisiaj budzące grozę i wokół których wciąż istnieje zmowa milczenia. Tej zmowie autor wypowiada wojnę, a orężem jest słowo prawdy. Prawdy wypowiadanej przez naocznego świadka, który przeżył wołyńskie piekło. (…) Książka jest płaczem tęsknoty za utraconą kresową ojczyzną, za światem, który już nie wróci. Ten świat odtworzył Srokowski w swojej powieści, przedstawiając go w całym przejmującym pięknie i tragizmie.
(Czesław Starosta, ,,Gość Niedzielny”)
Żywiołowe sceny erotyczne, to jeden z walorów epopei. Jakże mądrze pisze o tym uczuciu Srokowski i przypomina, że Polacy i Ukraińcy ponad sześćset lat byli razem. Miłość zawsze jest udręką, cierpieniem i bólem. W miłości wylęgają się demony, ale śpiewają też chóry anielskie. Tak jest też z miłością Kasi i Miti.
(Emil Biela)
Dostaliśmy książkę niesamowicie ważną, także dlatego, że pisarz znów jest strażnikiem prawdy i pamięci, której wyparli się politycy.
(Marcin Hałaś, ,,Gazeta Polska”)
Stanisław Srokowski – prozaik, poeta, dramaturg, krytyk literacki, autor słuchowisk radiowych. Urodzony na Kresach, po wypędzeniu stamtąd osiadł w Mieszkowicach. Ukończył studia w WSP w Opolu. Od 1960 r. pracował jako nauczyciel w Legnicy. Po Marcu 1968 zmuszony do odejścia ze szkoły. Podjął pracę we Wrocławiu, m.in. w Klubie Seniora oraz tygodniku ,,Wiadomości”. Tam założył ,,Solidarność”. W stanie wojennym wyrzucony z redakcji, bezrobotny, potem zatrudniony w Zagłębiu Miedziowym. Działał w podziemiu. W latach 1990-1993 wykładał na Uniwersytecie Wrocławskim. Autor m.in. powieści Duchy dzieciństwa, Repatrianci, Lęk, Samotność, Nienawiść oraz kresowej trylogii: Ukraiński kochanek, Zdrada, Ślepcy idą do nieba.
