Nadbrezyńcy to najwybitniejsze dzieło Czarnyszewicza. Epicka, na poły awanturnicza, na poły romansowa opowieść o dramatycznych losach mieszkańców polskich zaścianków na ziemiach położonych między Berezyną a Dnieprem w latach 1911-1920. Jedna z najważniejszych i najpiękniejszych powieści polskich.
,,Wojna i pokój naszych Kresów”. (Michał Kryspin Pawlikowski)
,,Wystarczyło jednej stronicy, ażebym uległ wpływowi tego narkotyku i przeczytał jednym tchem 577 stronic dużego formatu”. (Czesław Miłosz)
,,Polska szlachta zagrodowa ma w literaturze szczęście. Po Dobrzyniu z Pana Tadeusza, po Laudzie z Potopu, po Bohatyrowiczach z Nad Niemnem, otrzymujemy czwarty pomnik: Czarnyszewicza Smolarnię”. (Jędrzej Giertych)
,,Czy wiesz, że dziesięć lat temu wyszła książka po polsku w Argentynie, o której boję się Ci pisać w za dużych superlatywach, bo tak namiętnie ją pokochałem. Pisana przez zagrodowego szlachcica znad Berezyny. Język słowotwórczy, dźwięczny, półbiałoruski. Konkretność wizji, miłość ziemi, drzew, chmur, obok której Reymont sztuczny jest i zimny, obok której myśleć można tylko o Panu Tadeuszu“. (Józef Czapski w liście do Jerzego Stępowskiego)
Florian Czanryszewicz (1900-1964) – urodził się w okolicach Bobrujska. Pochodził z drobnej szlachty zagrodowej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. W 1921 zamieszkał w Wilnie. W 1924 wyemigrował do Argentyny, gdzie przez wiele lat pracował jako robotnik. Zmarł w Villa Carlos Paz. Był autorem czterech wybitnych, wydanych na emigracji powieści: Nadberezyńcy (1942), Wicik Żywica (1953), Losy pasierbów (1958) oraz Chłopcy z Nowoszyszek (1963).
