Tak pisaliśmy o pamiętnikach w naszej recenzji:

Ale w zakątkach podlaskiego majątku Autora kryły się też i gorzkie tajemnice – samotni weterani powstania styczniowego, zapomniani świadkowie dawnych walk polsko-rosyjskich czasem też tchórze i zdrajcy. Poznajemy na kartach wspomnień i Żydów, Ormian, nawet jednego Mongoła, zbiegłego z carskiego wojska a parającego się jeszcze szamanizmem. Wraz ze znakomitym piórem Ciecierskiego ożywa dawna Rzeczpospolita, niby nieistniejąca, a jednak we fragmentach mentalności obecna także i dzisiaj. Z głębokich przemyśleń i doświadczeń Pamiętnikarza wychodzą zalecenia na przyszłość – dla młodzieży podlaskiej, dla następnych pokoleń, dla Polaków w ogóle. Tak pisał wnuk Henryka Rzewuskiego w 1924 r. w liście do młodzieży:

Widzieliście może nieraz starszych ludzi, sadzących małe drzewka?

Jak myślicie: czy sadzili je oni dla siebie? Z pewnością człowiek starszy nie ma wielkiej nadziei doczekania się jakiejkolwiek z drzewka sadzonego korzyści – czy to z owocu, czy to z jego cienia, czy też cieszyć się kiedyś samemu choćby tylko pięknym jego widokiem.

Nie. On sadzi dla potomnych, którzy już po jego śmierci na drzewa te patrzeć będą.

Jakub Maciejewski, Portal ARCANA (2013)

A tak pisali inni:

Jest to żywy, dowcipny, utrzymany w tonie jowialnym, budzącym reminiscencje pamiętników Paska, facecyj Węgierskiego i Krasickiego – obraz całej epoki. Obok wspomnień osobistych o dziadku Henryku Rzewuskim i emirze, są tam barwne opisy zjazdów szlacheckich, tradycyjnych obchodów, które dziś już należą do zamierzchłej przeszłości. Film wzruszający z życia polskiego ziemiaństwa w okresie niewoli i w okresie wojny, zwierciadło odbijające rosyjskich i niemieckich okupantów, anegdoty stanowiące nie byle jaki przyczynek do dziejów przedwojennej i powojennej Polski. 
Ludwika Ciechanowiecka, „ABC” (1933)

„Pamiętnikarz urodzony w roku 1864 był wnukiem po kądzieli Henryka Rzewuskiego. Jako stylista w niczym nie ustępuje autorowi Pamiątek Soplicy. […] Czyta się opisy wnętrz, potraw, zwyczajów z podziwem, zdumieniem, zachwytem, a chwilami także ze zgrozą”.
Andrzej Dobosz, „Tygodnik Powszechny” (2002)

Arcydzieło pamiętnikarskiej opowieści, która zdolna jest ocalić czas miniony, miejsca, rzeczy, zwierzęta i ludzi. Są tu żubry i niedźwiedzie, wilki, a nawet wielbłądzice, są dawne dziady, koniuchy i koniokrady, są portrety Żydów podlaskich, konterfekty księcia Leopolda Bawarskiego, pułkownika Wacława Kostka-Biernackiego, rosyjskich gubernatorów i żandarmów. Jest świat, jaki był – między Powstaniem Styczniowym i zmierzchem marszałka Piłsudskiego. W centrum tego świata – dwór, w którym „zawsze tylko były wyróżniane: suknia kapłańska, dawny polski żołnierz, osobiste na polu narodowo-społecznym poniesione zasługi, kultura i poczciwość”. Stary, wspaniały świat, który wyczarował swoim piórem wnuk Henryka Rzewuskiego. Możemy schronić się w nim, choć na chwilę, traktując te pamiętniki jako prawdziwe „asylum dla dziadostwa, czyli mizerii” – dla naszego czasu. Tak jak Polacy minionego wieku traktowali Pamiątki Soplicy i Pana Tadeusza.
Prof. Andrzej Nowak (2013)

Więcej informacji można znaleźć na stronie Polskiego Radia.