Wacław Lipiński (Wjaczesław Łypyns`kyj) to postać wyjątkowa dla rozwoju ukraińskiej myśli politycznej, ważna również z perspektywy historii stosunków polsko-ukraińskich. W powszechnej świadomości budowanie samodzielności państwowej przez Ukraińców na początku XX wieku kojarzy się przede wszystkim z działalnością opozycyjną w stosunku do Polaków. Czy jednak była to jedyna droga? Postać Wacława Lipińskiego – Ukraińca o kulturze polskiej, Genthe Polonus Natione Ruthenus – wskazuje ciekawe rozwiązanie, jakim była stworzona przez niego koncepcja terytorializmu.

Anna Zechenter (1959) z wykształcenia germanistka. Przed 1980 r. członek Studenckiego Komitetu Solidarności w Krakowie, w 1980 współzałożycielka NZS w Krakowie, członek Klubu Myśli Patriotycznej „Jagiellonia”. Publikuje m.in. w „Dzienniku Polskim”, „Arcanach”, wydawnictwach IPN, „Gazecie Polskiej”, „Nowym Państwie”. W 1994 opublikowała na łamach „Czasu Krakowskiego” i „Życia Warszawy” pierwsze w Polsce raporty agentów wschodnioniemieckiego Stasi (MfS), m.in. raport Zbigniewa Sobotki z 1989 (w 1994 min. spraw wewnętrznych); akta zamieszkałego w PRL agenta Stasi Detlefa Rusera z inwigilacji podziemnej „S” w Gdańsku w l. 80 oraz raporty agenta Stasi Hermanna Schneidera z inwigilacji ks. Henryka Jankowskiego w l. 80. Obecnie pracownik krakowskiego oddziału IPN.

Wołyń był krajem mego dzieciństwa. Miałem ukończone czternaście lat, kiedy uciekaliśmy stamtąd w lipcu 1943 roku z powodu śmiertelnego zagrożenia. Czystka etniczna osiągnęła apogeum. Pozostały po tych wydarzeniach urazy, od których przez wiele lat trudno było się wyzwolić. Nie zdołały one jednak przesłonić uczuć, jakie większość ludzi żywi do miejsc, w których spędzili dzieciństwo. Dlaczego przywołany w pamięci ten właśnie pagórek, zakręt drogi, łan zboża mają takie szczególne znaczenie? Później było wiele pagórków i zakrętów, ale tylko tamte mają pierwszeństwo w ciągu obrazów, które wywołuje pamięć. Moim "niezywkłym" miejscem był bardzo niewielki obszar południowo-zachodniego Wołynia, zamknięty w trójkącie, którego wierzchołek stanowiło Bersteczko, a podstawę wyznaczały dwie wsie - Dzikowiny i Łobaczówka. (fragment książki)

Wojciech Wencel (ur. 1972) – poeta, eseista, felietonista tygodników „Nowe Państwo” (1999–2004), „Ozon” (2005–2006), „Wprost” (2006–2008) i „Gość Niedzielny” (od 2006). Członek redakcji  magazynu „44 / Czterdzieści i Cztery”. Stały współpracownik dwumiesięcznika „Arcana”. W latach 1997–2007 współredagował kwartalnik „Fronda”. Jest laureatem m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich. Mieszka w gdańskiej Matarni. Strona internetowa: wojciechwencel.blogspot.com.

Skwarczyński w swojej książce posłuszny jest wskazówkom Alfreda Hitchcocka – funduje zaraz na samym początku trzęsienie ziemi, a dalej doprowadza napięcie do zenitu. Piotr Jaroszewicz był przez całą Gierkowską Dekadę premierem PRL, zamordowanym w niewyjaśnionych dotąd okolicznościach w 1992 roku. Autor książki twierdzi, że poznał w USA zabójcę, który opowiedział mu całą historię – ciemne karty biografii komunistycznego dygnitarza, sposób jego zabicia, a także bez wahania wskazał, który z wpływowych polityków (żyjący i znany do dziś) był zleceniodawcą mordu...

Adam Krzyżanowski, wybitny polski ekonomista, na kartach jednej książki bezkompromisowo rozprawia się z komunizmem. Jednak Autor krytykuje nie tylko komunizm jako uniwersalną ideę, ale także jego rosyjską, bolszewicką wersję. Tę książkę, „Raj doczesny komunistów. Dzieje Rosji w XX wieku”, mógłby także śmiało przeczytać zwolennik Marksa, aby dostrzec konkretne założenia sowieckich planistów gospodarki, które doprowadziły do ekonomicznej zapaści. Książka powinna trafić też do zwolenników wolnego rynku, wszak Profesor Krzyżanowski jest gorącym zwolennikiem kapitalizmu, a w dodatku jego styl cechuje wyjątkowa lekkość odbioru. Czasami czytelnik może wręcz zapomnieć, iż czyta wywody ekonomisty ze względu na liczne rozważania z zakresu nauk politycznych i historiozofii, w tle których pojawia się nuta antykomunistycznego sarkazmu...

Utopia już od starożytności była dla człowieka pewnym pocieszeniem, ucieczką od rzeczywistości w rzekomo świetlaną przyszłość. Dopiero jednak XIX wiek przyniósł zmianę w jej roli społecznej – utopia z domeny poetów stała się programem politycznym tworzonym przez naukowców (lub też ludzi aspirujących do tego miana) – jednym słowem tracąc swój podstawowy atrybut: fikcyjność. „Socjalizm” Ludwiga von Misesa przenosi socjalistyczną utopię w należne jej miejsce.