Już w poniedziałek, 15 czerwca, o godz. 18.00 w Klubie Dziennikarza "Pod Gruszką" (ul. Szczepańska 1). Autor książki "Trzy twarze Juliana Haraschina", Krystian Brodacki, opowie o agenturalnej sieci wpływów Juliana Haraschina, który zinfiltrował wiele środowisk inteligenckich w Krakowie doby PRL. 

Nakreślenie możliwie pełnej sylwetki Juliana Polan-Haraschina, zwanego „krwawym Julkiem”, jest z kilku powodów niezbędne. Po pierwsze, należy się to jego ofiarom i ich rodzinom. Po drugie, jego biografia w jaskrawy sposób ukazuje fałsz, zakłamanie, ohydę systemu politycznego, dzięki któremu mógł funkcjonować. Dziś, gdy o państwie Bieruta, Gomułki, Gierka, Kani, Rakowskiego mówi się często w sposób oględny, politycznie poprawny, relatywizujący związane z nim zło, gdy komunizm w Polsce w ciągu 25 lat niepodległości nie został rozliczony, a młode pokolenie otrzymuje w szkole i mediach obraz przeszłości niepełny lub wypaczony, opowieść o karierze Haraschina wydaje się bardzo na czasie. Po trzecie, ta wielowymiarowa postać: stalinowski sędzia, „producent” fałszywych dyplomów na Wydziale Prawa UJ, wreszcie wieloletni tajny współpracownik SB, to swoisty fenomen psychologiczny.stalinowski sędzia, „producent” fałszywych dyplomów na Wydziale Prawa UJ, wreszcie wieloletni tajny współpracownik SB, to swoisty fenomen psychologiczny Poznając nowe fakty z życia Haraschina, wielokrotnie zadawałem sobie pytanie: dlaczego? Co było motorem jego działania? Miał warunki po temu, by przemyśleć swe życie i zmienić je na lepsze, jednak wolał pozostać w kręgu zła. Ostatnie donosy składał na dwa tygodnie przed śmiercią w 1984 r.

W grobach spoczęły dziesiątki ludzi Podziemia, skazanych przez Haraschina na śmierć. Pamięci jednego z nich – Marka Kublińskiego – dedykuję tę książkę.

Krystian  Brodacki - publicysta, krytyk, fotograf, pianista, wokalista, konferansjer, organizator… Jego życie zawodowe biegło (i biegnie) dwutorowo: z jednej strony – pasja jazzowa, z drugiej zainteresowania społeczne, polityczne. Jest abs

olwentem Politechniki Krakowskiej i Studium Dziennikarskiego UW. Publikował w „Polityce”, 

„Argumentach”, „Kurierze Polskim” i „Przeglądzie Technicznym”, „Expresie Wieczornym” , „Czasie Krakowskim”, „Niedzieli”, a przede wszystkim w  „Tygodniku Solidarność”. Tam też opisał tragedię Bohdana Różyckiego i Marka Kublińskiego, młodych krakowskich spiskowców przeciw władzy sowieckiej w Polsce. W latach 70. wraz z Emilem Morgiewiczem, Adamem Wojciechowskim i Jackiem Wegnerem redagował podziemny periodyk antykomunistyczny „U progu”.

 W 1980 r. założył w redakcji „Przeglądu Technicznego” koło NSZZ „Solidarność”. W stanie wojennym, jako jedyny dziennikarz „PT”, odmówił stawienia się przed tzw. komisją weryfikacyjną i stracił pracę. Jest autorem antologii Polskie ścieżki do jazzu (1980), monografii Zbigniewa Namysłowskiego Follow Namysłowski (1984), albumu fotografii o kapliczkach przydrożnych w powiecie wielickim Święte Znaki (2002) oraz Historii jazzu w Polsce (2010). Był pomysłodawcą i dyrektorem jedynego na świecie międzynarodowego konkursu filmów o tematyce jazzowej pt. „Jazz Film Salon”.