W dosyć sennej atmosferze siermiężności i przaśności na pół gomułkowskiej, na pół gierkowskiej, zdarzają się dramaty na miarę Szekspira: romanse, zabójstwa, zdrady. W społeczności, gdzie każdy wie wszystko o każdym, obserwujemy degrengoladę nawet całych rodzin, ale także niesamowity upór jednostek, by nie zaniżyć raz wyznaczonych standardów życia. W tej, zdawałoby się na pół umarłej wsi, pewnego dnia zjawia się plener malarski. Zderzenie całkowicie odmiennych  systemów wartości, stylów życia, światopoglądów aktywizuje lokalną społeczność. Dzięki temu odkrywamy kulturową i historyczną egzotykę kresowej, nadbużańskiej krainy, historię chłopskich rodzin sięgającą nawet 300 lat.

W ten archetypiczny krajobraz wsi wpisane są wydarzenia i komentarze dnia dzisiejszego. Śledzimy nocne rodaków rozmowy, pojawiają się ostre komentarze polityczne dotyczące nie rozwiązanych dotąd, palących problemów wschodniego pogranicza – obecności Żydów, Ukraińców, ale także funkcjonowania kolejnych rządów w Polsce, narastającej presji putinowskiej Rosji i twardej polityki Niemiec w stosunku do Polski. Młodsze pokolenie artystów ma okazję poznać nicość stanu wojennego, zrozumieć grę pyszałkowatych, chodzących w glorii represjonowanych działaczy podziemia, obrońców żyjących jeszcze siepaczy dawnego, sowieckiego imperium.

Wszystko to opowiedziane z humorem, soczystym językiem autochtonów dosadnie ilustrującym swoistą mentalność, autentyczną, choć niekiedy daleką od ideału, filozofię życia chłopów.

Znakomitym dopowiedzeniem tekstów są autentyczne fotografie amatorów dokumentalistów, którzy zatrzymali obraz kresowej, zamojskiej wsi od końca lat 20. po lata 60. XX wieku. Są to fotografie Feliksa Łukowskiego, Jerzego Lewczyńskiego, Michała Wronki i Stanisława Gajewskiego ze zbiorów prywatnych autora oraz Muzeum Zamojskiego w Zamościu.

ss. 436, oprawa miękka ze skrzydełkami, bogato ilustrowana (znakomite zdjęcia archiwalne pochodzące z Muzeum Zamojskiego w Zamościu).