Leszek Elektorowicz urodził się 29 maja 1924 roku we Lwowie jako Lesław Witeszczak. Podczas wojny był żołnierzem Armii Krajowej oraz karmicielem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla. Maturę zdał na tajnych kompletach. Absolwent filologii angielskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Debiutował w 1947 roku w ,,Dzienniku Literackim”. Pseudonim Leszek Elektorowicz nawiązuje do nazwiska panieńskiego matki.

W latach 1950-1956 zrezygnował z publikowania w proteście przeciwko socrealizmowi. Od 1957 r. związany był z ,,Życiem Literackim”, skąd został wyrzucony w 1971 po krytyce Władysława Machejka. Za podpisanie listu w obronie robotników po strajkach w Radomiu 76’ został usunięty z funkcji kierownika literackiego Teatru ,,Bagatela” w Krakowie.

Współtworzył drugoobiegowy magazyn literacki ,,Pismo” (1980-1983). W okresie stanu wojennego jego utwory były objęte zakazem druku. Jeden z założycieli Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Prowadził wykłady o poezji polskiej na uniwersytetach amerykańskich – min. w Iowa, Berkeley, Chapel Hill w Północnej Karolinie, Teksasie i innych.

Członek Kapituły Medalu ,,Niezłomnym w słowie”. W 1999 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, zaś w roku 2009 Złoty Medal ,,Gloria Artis”. Był bliskim przyjacielem Zbigniewa Herberta z którym znał się od dzieciństwa.

Autor wielu tomów poetyckich, m.in. Świat niestworzony (1957), Kontury (1962), Całe kłamstwo świata (1983), Czasy i chwile (1998), Juwenilia i senilia (2013) oraz Rąbek Królestwa (2016), Ścieżka do Królestwa (2019).

Powieści: Gwiazdy drwiące (1974), W lochu Ferrary (1980).

Zbiory opowiadań, m.in. : Przechadzki Sylena (1971), Przeklęty Teatr (1977), Mieć szczęście (2009).

A także zbiory szkiców i esejów: Zwierciadło w okruchach (1966), Z Londynu do Teksasu i dalej (1970), Motywy zachodnie (1973), Anglosaskie muzy (1995).