O czym mówią rozmówcy w tej książce? Wszyscy o współczesnej Polsce, choć z bardzo różnych punktów widzenia. Polityk, nauczyciel, lekarz, historyk, językoznawca, urzędnik, socjolog, ekonomista, ksiądz, aktorka, psycholog, filozof... 

"De profundis" - to poetyckie epitafium i zarazem hołd złożony cieniom poległych w Katyniu, na Wołyniu, w Powstaniu Warszawskim, w kazamatach UB i na podsmoleńskim lotnisku.

Raj grabarzy narodu. Studia i materiały do dziejów aparatu represji w Polsce „ludowej” 1945–1990 jest zbiorem artykułów prezentujących historię komunistycznego aparatu przemocy.

Oddajemy do rąk Czytelników to dzieło, 63 lat po jego napisaniu przez wielkiego historyka. Do tej pory pierwszy rozbiór nie doczekał się swojej monografii. Publikacja pracy Konopczyńskiego wypełnia tę dotkliwą lukę w naszej historiografii. Porywającym stylem napisana, łączy w sobie klarowność narracji z warsztatową ścisłością. Ta spóźniona "premiera" jest niewątpliwie ważnym wydarzeniem dla polskiej refleksji nad Rzeczpospolitą i jej upadkiem.

Próbuję zrozumieć, co dzieje się z demokracją, z Rzeczpospolitą, z edukacją, z Europą Wschodnią, z Europą. Co dzieje się z rzeczywistością w magmie płynącego z posłusznych (komu?) mediów przekazu  „pi-ar”? To zapis tych prób między końcem 2005 roku i końcem roku 2010. 

Anna Zechenter (1959) z wykształcenia germanistka. Przed 1980 r. członek Studenckiego Komitetu Solidarności w Krakowie, w 1980 współzałożycielka NZS w Krakowie, członek Klubu Myśli Patriotycznej „Jagiellonia”. Publikuje m.in. w „Dzienniku Polskim”, „Arcanach”, wydawnictwach IPN, „Gazecie Polskiej”, „Nowym Państwie”. W 1994 opublikowała na łamach „Czasu Krakowskiego” i „Życia Warszawy” pierwsze w Polsce raporty agentów wschodnioniemieckiego Stasi (MfS), m.in. raport Zbigniewa Sobotki z 1989 (w 1994 min. spraw wewnętrznych); akta zamieszkałego w PRL agenta Stasi Detlefa Rusera z inwigilacji podziemnej „S” w Gdańsku w l. 80 oraz raporty agenta Stasi Hermanna Schneidera z inwigilacji ks. Henryka Jankowskiego w l. 80. Obecnie pracownik krakowskiego oddziału IPN.

Wołyń był krajem mego dzieciństwa. Miałem ukończone czternaście lat, kiedy uciekaliśmy stamtąd w lipcu 1943 roku z powodu śmiertelnego zagrożenia. Czystka etniczna osiągnęła apogeum. Pozostały po tych wydarzeniach urazy, od których przez wiele lat trudno było się wyzwolić. Nie zdołały one jednak przesłonić uczuć, jakie większość ludzi żywi do miejsc, w których spędzili dzieciństwo. Dlaczego przywołany w pamięci ten właśnie pagórek, zakręt drogi, łan zboża mają takie szczególne znaczenie? Później było wiele pagórków i zakrętów, ale tylko tamte mają pierwszeństwo w ciągu obrazów, które wywołuje pamięć. Moim "niezywkłym" miejscem był bardzo niewielki obszar południowo-zachodniego Wołynia, zamknięty w trójkącie, którego wierzchołek stanowiło Bersteczko, a podstawę wyznaczały dwie wsie - Dzikowiny i Łobaczówka. (fragment książki)

Wojciech Wencel (ur. 1972) – poeta, eseista, felietonista tygodników „Nowe Państwo” (1999–2004), „Ozon” (2005–2006), „Wprost” (2006–2008) i „Gość Niedzielny” (od 2006). Członek redakcji  magazynu „44 / Czterdzieści i Cztery”. Stały współpracownik dwumiesięcznika „Arcana”. W latach 1997–2007 współredagował kwartalnik „Fronda”. Jest laureatem m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich. Mieszka w gdańskiej Matarni. Strona internetowa: wojciechwencel.blogspot.com.