Najważniejsze wznowienie ARCANÓW. „Łączka” ponownie wydana: z płytą CD
Szczątki wrośnięte w ziemię, splecione w nierozerwalny, krwawy węzeł — czaszki, kości rąk i nóg, żebra i paliczki lub to, co z nich zostało. Doły płytkie i ciasne. Na jednej z fotografii szkielet zamordowanego leży tuż pod powierzchnią ziemi, a to, co zostało z jego dłoni opiera się o róg dołu, tak jakby zmarły chciał powstać, jakby pragnął wyzwolić się z więzienia, wyjść z ukrycia. To jest pierwsza, najgłębsza, ukryta warstwa powązkowskiej „Łączki”, jej semantyczny fundament.
W latach pięćdziesiątych na „Łączkę” nawieziono grubą warstwę ziemi i gruzu. W ten sposób — wydawało się, nieodwracalnie — przysypano, zagruzowano tamtą niewygodną przeszłość. To była druga warstwa — ziemia i gruz. Warstwa maskująca. Narosła na niej warstwa trzecia — tyleż materialna, co symboliczna: cmentarne wysypisko. W ten sposób dopełniała się miara poniżenia, a tamta zadana w ukryciu śmierć zyskiwała wymiar ewangelicznej ofiary — wszak ziarno, zanim wyda plon, musi wniknąć w ziemię i obumrzeć.
Prace wykopaliskowe i identyfikacyjne prowadzone na terenie „Łączki” w ostatnich latach to początek długiego procesu odzyskiwania pamięci przez polską wspólnotę. Przywracanie tożsamości bezimiennym szczątkom oznacza także zdarcie masek z twarzy tych, którzy przez dziesięciolecia podawali się za patriotów i „zbawców ojczyzny”, jest równoznaczne ze spojrzeniem w prawdziwe, niezmistyfikowane oblicze komunizmu w Polsce.
Czy będziemy w stanie sprostać temu wyzwaniu, przed którym stawia nas nasza własna przeszłość? Czy zdołamy doprowadzić do końca proces rekonstruowania naszej zgruchotanej tożsamości? Co możemy dać oprócz wielkich słów i symbolicznych gestów?
Cokolwiek by to miało być, pamiętajmy, byśmy wzrok mieli utkwiony w „Łączce”.
Bo „Łączka” to Polska. Bo Polska to „Łączka”.
Przmysław Dakowicz, fragmenty eseju Łączka. Wstęp do semantyki miejsca
SPEKTAKL SŁOWNO-MUZYCZNY
POEZJA: Przemysław Dakowicz
MUZYKA: Mikołaj Hertel
WYKONUJĄ: Jerzy Zelnik - recytacja (2, 4, 5, 7, 10, 11, 13, 14, 15)
Ewelina Siedlecka-Kosińska - śpiew (2, 5, 7, 9, 11, 13, 14, 15)
Przemysław Dakowicz - komentarz (1, 3, 6, 8, 10, 12)
REŻYSERIA I KREACJA DŹWIĘKU: Witold Osiński
WSPÓŁPRACA REŻYSERSKA I MASTERING: Igor Szymański
PROJEKT GRAFICZNY: Andrzej Nowak (Studio Cubus).
Na podstawie okładki Łączka (proj. Eta Zaręba).
W utworze nr 10 wykorzystano fragment romansu Longosa Dafnis i Chloe
w przekładzie A. M. Komornickiej.
W komentarzach do wierszy pojawiają się cytaty z następujących książek:
M. Szejnert, Śród żywych duchów, Kraków 2012 (1, 8)
W. Siła-Nowicki, Wspomnienia i dokumenty, t. 1, Wrocław 2002 (6)
Wyklęci. Podziemie zbrojne 1944–1963, wybór i oprac. M. Markowska, Warszawa 2013 (12)
Bezpłatny dodatek do tomu Łączka.
Wszystkie prawa producenta i właściciela materiału zastrzeżone. Nagranie podlega prawnej ochronie.
LISTA UTWORÓW
1. Preludium I – 4’35”
2. Światło – 2’56”
3. Preludium II – 1’43”
4. Ballada o biegnących piekarzach – 4’08”
5. Piosenka o trzęsącej się ręce – 1’58”
6. Preludium III – 3’13”
7. Zapora. Trenodia z sufitu – 3’32”
8. Preludium IV – 1’53”
9. Dokąd idziesz chłopczyku – 3’16”
10. Epithalamion – 3’45”
11. Zasunęli kamień, postawili straże – 2’55”
12. Preludium V – 2’26”
13. Powrót – 1’55”
14. Finał – 3’47”
15. Postscriptum – 2’24”