Wojciech Wencel (ur. 1972) – poeta, eseista, felietonista tygodników „Nowe Państwo” (1999–2004), „Ozon” (2005–2006), „Wprost” (2006–2008) i „Gość Niedzielny” (od 2006). Członek redakcji  magazynu „44 / Czterdzieści i Cztery”. Stały współpracownik dwumiesięcznika „Arcana”. W latach 1997–2007 współredagował kwartalnik „Fronda”. Jest laureatem m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich. Mieszka w gdańskiej Matarni. Strona internetowa: wojciechwencel.blogspot.com.

Skwarczyński w swojej książce posłuszny jest wskazówkom Alfreda Hitchcocka – funduje zaraz na samym początku trzęsienie ziemi, a dalej doprowadza napięcie do zenitu. Piotr Jaroszewicz był przez całą Gierkowską Dekadę premierem PRL, zamordowanym w niewyjaśnionych dotąd okolicznościach w 1992 roku. Autor książki twierdzi, że poznał w USA zabójcę, który opowiedział mu całą historię – ciemne karty biografii komunistycznego dygnitarza, sposób jego zabicia, a także bez wahania wskazał, który z wpływowych polityków (żyjący i znany do dziś) był zleceniodawcą mordu...

Adam Krzyżanowski, wybitny polski ekonomista, na kartach jednej książki bezkompromisowo rozprawia się z komunizmem. Jednak Autor krytykuje nie tylko komunizm jako uniwersalną ideę, ale także jego rosyjską, bolszewicką wersję. Tę książkę, „Raj doczesny komunistów. Dzieje Rosji w XX wieku”, mógłby także śmiało przeczytać zwolennik Marksa, aby dostrzec konkretne założenia sowieckich planistów gospodarki, które doprowadziły do ekonomicznej zapaści. Książka powinna trafić też do zwolenników wolnego rynku, wszak Profesor Krzyżanowski jest gorącym zwolennikiem kapitalizmu, a w dodatku jego styl cechuje wyjątkowa lekkość odbioru. Czasami czytelnik może wręcz zapomnieć, iż czyta wywody ekonomisty ze względu na liczne rozważania z zakresu nauk politycznych i historiozofii, w tle których pojawia się nuta antykomunistycznego sarkazmu...

Utopia już od starożytności była dla człowieka pewnym pocieszeniem, ucieczką od rzeczywistości w rzekomo świetlaną przyszłość. Dopiero jednak XIX wiek przyniósł zmianę w jej roli społecznej – utopia z domeny poetów stała się programem politycznym tworzonym przez naukowców (lub też ludzi aspirujących do tego miana) – jednym słowem tracąc swój podstawowy atrybut: fikcyjność. „Socjalizm” Ludwiga von Misesa przenosi socjalistyczną utopię w należne jej miejsce.