Nie pozwólmy uczynić z katastrofy smoleńskiej komedii – zdają się brzmieć refleksje po spotkaniu z Profesorem Andrzejem Nowakiem

Najnowsza książka Andrzeja Nowaka jest zbiorem jego artykułów, felietonów i esejów z ostatnich pięciu lat. Pisane były na bieżąco, jako komentarz do zmieniającej się rzeczywistości, a przecież Polska ostatniego pięciolecia była polem szczególnie zaciekłej walki między dwiema wizjami rozwoju: patriotyzmu i polityki. Dyskurs w tym okresie oscylował głównie wokół braci Kaczyńskich, a cezury 2005 – 2010 wyznaczają jednocześnie specyficzny czas: od wielkiego wkroczenia IV Rzeczpospolitej i początku kadencji śp. Lecha Kaczyńskiego, aż po bezprecedensową, tragiczną śmierć 96 znakomitych osobistości pod Smoleńskiem. Przeczytać książkę Andrzeja Nowaka to znaczy przeżyć ponownie ostatnie 5 lat, powrócić do czasu, w którym wojna polsko-polska miała jeszcze stosunkowo skromny wymiar.

Opublikowaniem tej książki Wydawnictwo ARCANA trwale zapisze się w dziejach polskiej nauki historycznej. Monografia "Pierwszy rozbiór Polski" nie została nigdy wydana, choć stanowiła dzieło dojrzałego i uznanego historyka. Nastające czasy komunizmu zamiast spokojnej starości i nagród za swoje wieloletnie badania przyniosły Autorowi jedynie szykany i marginalizację. Dopiero po ponad sześćdziesięciu latach "Pierwszy rozbiór Polski" trafia do rąk czytelników zachwycając dawnym, niemalże gawędziarskim stylem i niesłychaną bazą źródłową. Każdy, kto choć trochę interesuje się historią Polski, powinien śmiało sięgnąć po opisywaną pozycję. 

Oddajemy do rąk Czytelników to dzieło, 63 lat po jego napisaniu przez wielkiego historyka. Do tej pory pierwszy rozbiór nie doczekał się swojej monografii. Publikacja pracy Konopczyńskiego wypełnia tę dotkliwą lukę w naszej historiografii. Porywającym stylem napisana, łączy w sobie klarowność narracji z warsztatową ścisłością. Ta spóźniona "premiera" jest niewątpliwie ważnym wydarzeniem dla polskiej refleksji nad Rzeczpospolitą i jej upadkiem.

Próbuję zrozumieć, co dzieje się z demokracją, z Rzeczpospolitą, z edukacją, z Europą Wschodnią, z Europą. Co dzieje się z rzeczywistością w magmie płynącego z posłusznych (komu?) mediów przekazu  „pi-ar”? To zapis tych prób między końcem 2005 roku i końcem roku 2010. 

Komunizm zbyt głęboko przeorał nasze społeczeństwo – z Anną Zechenter, autorką książki „KGB gra w szachy” rozmawia Bogdan Smolarski.

„Sojusz nieczystych sumień” zawiera prawie trzydzieści tekstów, które opisują hipokryzję, nieporadność lub kryzys polskich intelektualistów od czasów końca II wojny światowej, aż po czasy współczesne. Na kartach książki spotykamy się z Bronisławem Geremkiem, Jackiem Kuroniem, Aleksandrem Kwaśniewskim, Adamem Michnikiem, Donaldem Tuskiem, Karolem Modzelewskim, z Lechem i Jarosławem Kaczyńskimi oraz z szeroko rozumianymi środowiskami opozycyjnymi i demokratycznymi czasów PRL i późniejszych. Obraz ten, naszkicowany przez człowieka pokolenia „Kolumbów”, nie napawa optymizmem.

Tomasz Gabiś, były redaktor „Stańczyka” i autor tekstów w wielu pismach, wydał w formie książki poszerzone wersje swoich artykułów oscylujących wokół tematyki imperialnej. „Gry imperialne” to pozycja nietuzinkowa i przewrotna. Autor, odrzucając wszelkie uprzedzenia, czy to lewicowe czy prawicowe, prowokuje Czytelnika do przemyślenia swoich poglądów. To swoistego rodzaju manifest polityczny, okraszony ironią, żartem, a przetykany częstymi fragmentami na poły literackimi. Tomasz Gabiś w swojej książce wieszczy koniec aktualnego porządku świata i powstanie na jego gruzach Imperium Europæum (nazywanego także przez niego Unią Europejską II). Jakie będą wartości wyznawane przez to nowe imperium?

„Okrągły Stół był wyrazem skruchy komunistycznych elit i dobrowolnym oddaniem władzy – posypaniem głowy popiołem i uznaniem, że wyczerpała się formuła rządów PZPR”. Tak w skrócie określić można poglądy zwolenników pozytywnej wizji Okrągłego Stołu. Równie popularna, ale czarna legenda rozmów opozycji z władzami bazuje na tezie, że nomenklatura partyjna z esbecką agenturą zawarły porozumienie ponad głowami społeczeństwa. Jak więc było naprawdę? Między innymi na to pytanie odpowiada Antoni Dudek, analizując proces transformacji ustrojowej w latach 1988-1990.

Napisana w latach 70-tych XX wieku książka Oliveiry stanowi niejako podręcznik katolickiego konserwatyzmu, opisuje wielki proces „rewolucji”, pod którym to terminem rozumiemy nieustanne dążenie do zniszczenia naszej cywilizacji. Autor, źródeł upadku doszukuje się w pewnych zmianach mentalności końca średniowiecza, nakreślając obraz marszu destrukcyjnej siły wywracającej świat chrześcijańskich wartości do góry nogami. Jeśli Rewolucja jest nieporządkiem, Kontrrewolucja jest przywracaniem porządku – konstatuje brazylijski myśliciel i działacz katolicki. Formułuje jednocześnie program pozytywny dla "kontrrewolucjonistów", czyli wskazuje drogi walki ze złem w otaczającym nas świecie.