Językami znanymi z tradycji poetyckiej, którymi przemawiają zebrane tu wiersze, autorka posługuje się w sposób mistrzowski i zaskakujący. Czasem można odnieść wrażenie, że to nie ona do nas mówi, ale że mówią ludzie i sytuacje, miejsca i rzeczy, które ona w poszczególnych utworach tylko uobecnia. Siłą uobecniającą świat jest tutaj Miłość – do bliskich i bliźnich, do Stwórcy i do stworzenia. Wiersze Justyny Chłap-Nowakowej są proste, a zarazem trudne, gdyż przenika je „prawda tak przejrzysta, że nie widzimy jej nawet z bliska”. Ich przedmiotem jest widzialne życie zanurzone w Niewidzialnej Rzeczywistości.

prof. Andrzej Waśko

Justyna Chłap-Nowak pyta w swoich wierszach o sprawy najważniejsze. O Boga, wiarę, miłość, pamięć, ojczyznę, sens przemijania, cierpienie. Odpowiedzi szuka w tym, co zdawałoby codzienne, zwyczajne, a co dla poetki jawi się jako tajemnicze, cudowne i baśniowe, pełne niewidzialnych śladów Stwórcy. Stąd wpisane w te wiersze afirmacja życia, religijny niemal zachwyt „moim światem”, gest ocalania od zapomnienia tego, co tak szybko, a przecież pięknie mija. Autorka patrzy na swoje życie i naszą rzeczywistość z czułością, wzruszeniem i mądrym humorem. Jest przy tym dyskretnie „staroświecka”. Słyszę w tej liryce echa terminowania u największych, u księdza Baki, Jarosława Marka Rymkiewicza, Tadeusza Sułkowskiego, Jana Kasprowicza, no i skamandrytów, zwłaszcza Kazimiery Iłłakowiczówny.

prof. Maciej Urbanowski

ss. 84, oprawa twarda, cena 12.60